Μιστράλ, Γκαμπριέλα

(Gabriela Mistral, Βικούνια, Χιλή 1889 – Νέα Υόρκη, ΗΠΑ 1957). Λογοτεχνικό ψευδώνυμο της Χιλιανής ποιήτριας Λουσίλα Γοδόι Αλκαϊάγκα (Lucila Godoy Alcayaga) το οποίο οφείλεται στον συνδυασμό των ονομάτων των δύο αγαπημένων της λογοτεχνών, του Ιταλού Γκαμπριέλε ντ’ Ανούτσιο και του Γάλλου Φρεντερίκ Μιστράλ. Γνώρισε πρόωρα τη μοναξιά και τον πόνο, στην αρχή ως αγροτική δασκάλα σε απόμακρα φτωχά χωριουδάκια των χιλιανών Άνδεων και μετά με την ξαφνική αυτοκτονία του ανθρώπου που αγαπούσε. Καθιερώθηκε από το πρώτο ποιητικό της έργο, τα Σονέτα του θανάτου (Sonetos de la muerte, 1914), που περιλήφθηκαν στη συλλογή Απόγνωση (Desolacion, 1922). Ένθερμη καθολική, η Μ. κλήθηκε το 1922 στο Μεξικό για μια παιδαγωγική αποστολή και το 1925 εντάχθηκε στο διπλωματικό σώμα. Στην Κοινωνία των Εθνών και σε άλλα σώματα, όπως και σε κάθε μέρος του κόσμου που επισκέφθηκε, αγωνίστηκε εναντίον του πολέμου και της φτώχειας και υπέρ της αδελφοσύνης των ανθρώπων. Αν στην Απόγνωση κυριαρχεί το ερωτικό και το αισθησιακό θέμα, με τόνους που θυμίζουν την παρακμιακή, μεταρομαντική και μοντέρνα ποίηση, στην Τρυφερότητα (Ternura, 1924), που είναι αφιερωμένη ολόκληρη στο παιδί, ο τόνος και το ύφος γίνονται λιγότερο βίαια. Στην Τομή του δάσους (Tala, 1938), η ανάμνηση της μακρινής πατρίδας, η πίκρα για τη μητρότητα που της έλειψε και η αγάπη για την αμερικανική γη τοποθετούνται μέσα σ’ ένα σύνθετο πλαίσιο, όπου ο ύμνος συμβαδίζει με την ελεγεία και η ποίηση της μνήμης με την ποίηση της φύσης. Το τελευταίο της έργο, Το πατητήρι (Lagar) εκδόθηκε το 1954. Τα Άπαντα (Poesias completas) της Μ. συγκεντρώθηκαν σ’ έναν τόμο το 1958, και δημοσιεύτηκαν στη Μαδρίτη. Η Χιλιανή ποιήτρια τιμήθηκε το 1945 με το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας και το 1951 απέσπασε το Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας της Χιλής. Το 1953 ορίστηκε εκπρόσωπος της Χιλής στον ΟΗΕ.